Kayıp gittiğimi hissediyorum bir girdabın ortasına. Son hızla hem de. Tutunmaya çalışsam da nafile. Akışına kapılınca zaman ne hızlı geçiyor. Nefes almaya bile vaktimiz yok. Almanya'da 2 hafta geçip gitti. Ramazan, iftar çadırları, teravih namazları, mukabeleler ve Kuran kursu... Tatlı telaş hepsi. Lakin insan yine de arada bir dinlenmek istiyor. Neredeyim, nereye gidiyoruz. Aslında biz hamlaşmışız. Evde boş boş geçen yıllardan sonra. Tembelliğe çabuk alışıyor insanoğlu, hem de çok çabuk.
Beni asıl yoran evdeki 2 minik canavar, bir koca bebek :) Sınıflarda otuzar öğrencimiz.
Bu gün küstüm sınıfımdaki yaramazlarıma. Susturmayı, dikkatlerini toplamayı başaramayan bende kabahat belki ama. Küstüm işte... Dersinize girmiyorum artık diyip bırakıp gittim sınıfı. Umursamayanlar kadar, bir daha gelmeyecek misin diye dertlenenler de var. Kıyamam ki. Yarın yine ders başı yaparız. Açlık insanın başına vuruyor. Tahammül seviyelerimiz yerlerde. Sadece açlığa değil sabır, aynı zamanda hayata sabır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder